Szacuje się, że już w I połowie XVIII wieku liczba ludności Tokio (ówczesnego Edo) przekroczyła 1 mln, czyniąc to miasto największym na świecie. Przez kolejne 100 lat populacja miasta pozostawała na podobnym poziomie, choć bywały okresy znacznych ubytków wynikających z katastrof naturalnych (pożarów, trzęsień ziemi, tsunami, tajfunów, powodzi), rzadziej w wyniku powstań i epidemii.
W kolejnych latach (zwłaszcza w latach 30. XX wieku) miasto doświadczyło nieznanego w historii wzrostu liczby ludności (głównie powrotu rdzennych tokijczyków oraz migracji nowej ludności z terenów wiejskich) wynikającego z odbudowy zniszczonych dzielnic, przebudowy pozostałych terenów (unowocześnienia infrastruktury, założenia nowych zakładów przemysłowych, powstania nowoczesnych osiedli mieszkaniowych).
Od 1946 następowały odbudowa i ponowny powrót tokijczyków do stolicy oraz napływ nowej ludności z okolicznych regionów. Od 1967 migracje do/z Tokio charakteryzowały się saldem ujemnym, z wyjątkiem 1985. W 2004 zanotowano saldo dodatnie 72 tys. osób (na 795 tys. osób migrujących).
W 2000 roku liczba osób w wieku produkcyjnym wynosiła 6,47 mln, z czego 312 tys. pozostawało bez zatrudnienia. Spośród zatrudnionych mieszkańców Tokio 46,3% pracowało na stanowiskach urzędniczych, 29,9% – w usługach, 24% – w przemyśle i transporcie, 0,5% – w rolnictwie i rybołówstwie[